Συστήθηκε στο τρικαλινό κοινό με την φανέλα του ΑΣ Τρίκαλα, συμμετείχε και στις δύο ανόδους τρικαλινών ομάδων στην Α1, έζησε και έναν υποβιβασμό και τώρα οργανώνει το παιχνίδι από την περιφέρεια των Ικάρων Τρικάλων.
Συνέντευξη στον Κώστα Τσέκλημα
Εντυπωσιακή η πορεία του Νίκου Κατσαρέ στα Τρίκαλα… ενός παίκτη που πλέον είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος στους φιλάθλους της πόλης καθώς η παρουσία του στο να κατεβάζει την μπάλα είτε στο ΕΑΚ Μπάρας είτε στο Δημοτικό Κλειστό είναι πολύ οικεία.
Πλέον στα 38 του χρόνια ξεπερνώντας τα εμπόδια της διακοπής της σεζόν λόγω κορωνοϊού, έχει μπει δυνατά και δίνει το 100% για 2η χρονιά στους Ικάρους βοηθώντας τους και με το παραπάνω.
Έχεις γίνει κομμάτι των Τρικάλων πια… διανύεις την 7η χρονιά. Τι σε εχει τραβηξει στην πολη;
“Αρχικά η συμπεριφορά του κόσμου και των ανθρωπων της ομαδας. Ήταν εύκολη η προσαρμογή μου εδώ κι αγάπησα την πόλη. Δυστυχώς δεν κυκλοφορώ εδώ πολύ τώρα τελευταία αλλά τις χρονιές που έμενα εδώ το απολάμβανα. Είναι ένας μπασκετικός κόσμος ο κόσμος των Τρικάλων”.
-Πως περνάς στον ελεύθερό του χρόνο;
“Στον ελευθερο χρόνο μου… δίνω πολύ από αυτόν στον γιο μου. Έχει αλλάξει όλη μου η ζωή. Είναι έξι χρονών και αρχίζουμε να παίζουμε μπάσκετ μαζί. Παράλληλα ασχολούμαι και με την οικογενειακή επιχείρηση οπότε δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο”.
-Πως βλέπεις το φετινό πρωτάθλημα;
“Ακόμη λόγω του covid καμία ομάδα δεν είναι έτοιμη να παίξει στο 100%. Βλέπω όμως οτι η κατηγορία θα γίνει δυο ταχυτήτων. Οι ομάδες που θα παίξουν για να βγουν και οι υπόλοιπες που θα παλέψουν να σωθούν”.
-Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις το μπασκετ εν μέσω πανδημίας;
“Αρκετές φορές έφτασα στο σημείο να σκεφτώ να σταματήσω. Έλεγα οτι δεν μπορούσα να παίζω δυο μήνες και να σταματάμε. Ειδικά οι πιο μεγάλοι έχουμε και δουλειές. Σίγουρα όμως θέλω να παίζω και για τον γιό μου… θέλω να παίξω όσο περισσότερο μπορώ για να έχει έντονες αναμνήσεις”.
-Ποιον αθλητή έχεις ως πρότυπο;
“Όταν ήμουν μικρός θαύμασα τον Άλεν Άιβερσον τότε… παρακολουθούσα τους κοντούς και γρήγορους παίκτες. Τώρα οι παίκτες είναι απίστευτοι, εξωπραγματικά. Κάρει, Λεμπρον, Αντετοκούμπο.. τι να πεις για αυτα τα παιδια. Ινδαλμα τωρα δεν έχω… απλά κάθομαι και απολαμβάνω τα ματς”.
-Η αγαπημένη σου θέση ειναι πλέι μέικερ;
“Πλει μέικερ… αυτή ειναι η θέση μου, αυτό κάνω μια ζωή αλλά εαν χρειαστεί παίζω και “2”. Θα κάνουμε ότι μπορούμε για την ομάδα, να βάλουμε το λιθαράκι μας έτσι ώστε να βγουν και νέα παιδιά από πίσω και να πετύχει η ομάδα τους στόχους της”.
-Ξεχώρισε τις πιο ευχάριστες και ποιο δυσάρεστες στιγμές στην καριέρα σου…
“Οι πιο ευχάριστες στιγμές ήταν οι χρονιές της Α2 που ανεβήκαμε. Ήταν γιορτή για όλη την πόλη. Ειδικά στην 1η χρονιά… γίνονταν ένας πανικός στο Κλειστό με χαρτάκια, καπνογόνα… απίστευτο πραγματικά. Μέχρι και συνθήματα με τα ονόματά μας είχε βγάλει ο κόσμος. Υπήρχε αναγνώριση από όλους και νιώθαμε πολύ άνετα στην πόλη.
Η χειρότερη ήταν η χρονιά του υποβιβασμού… Η ομάδα είχε πάρα πολλά. Παίκτες έρχονταν και έφευγαν, υπήρχε μεγάλο άγχος για όλους μας για το πως θα σωθεί η χρονιά και τελικά χάσαμε την κατηγορία”.
-Υπάρχουν κάποιοι που να σε έχουν στηρίξει στην πορεία σου ως τώρα;”
“Όταν ξεκινούσα στο μπάσκετ… σίγουρα ο Ζήσης Δότας στην Ελασσόνα με βοήθησε αρκετά. Στη συνέχεια είχα προπονητές που με βοήθησαν στην καριέρα μου και έπαιρνα ότι μπορούσα από αυτούς αλλά σίγουρα ξεχωρίζω τους δικούς μου ανθρώπους. Στην αρχή οι γονείς μου και μετέπειτα όταν μπήκε στη ζωή μου η γυναίκα μου”.
-Πόσο ακόμη θα βλέπουμε Κατσαρέ στο παρκέ;
“Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Φτάνεις μερικές φορές κόμη στο να σταματήσεις αλλά καταλαβαίνω ότι ακόμη αγαπώ αυτό που κάνω άρα… μάλλον ένα δυο χρόνια ακόμη σίγουρα”.